Als baby heb je het niet gemakkelijk. Ouders, oma’s, opa’s, en nog een hele boel mensen staan rond je als je nog maar een paar uur oud bent. Je wordt misschien kiemvrij geboren, maar op die manier is het niet echt makkelijk om dat zo te houden. Het heeft ook zijn voordelen, we bouwen weerstand op en zo. Maar ik word liever met rust gelaten zonder dat al die oude mensen met mij zitten te spelen en denken dat ik dat leuk vind.

Als je eindelijk niet meer zo schattig bent, en nog maar net van je luilekkere leventje geniet, staat plots het hele huis in rep en roer. Je gaat voor het eerst naar school! Je trekt je er niet veel van aan, en zit ook daar lekker te slapen. Maar je doet maar even je oogjes toe, en iemand komt je al wakker maken en zit iets te brabbelen over links en rechts, over blauw, groen, geel en rood. En je snapt er niets van.

Als je enkele jaren later eindelijk doorhebt wat ze bedoelen, word je in een andere school gestopt: het beruchte ‘lager onderwijs’ waar je al veel kleuters met tranen in hun oogjes en bibberende knieën over hebt horen vertellen. Het is dan ook normaal dat je tegenwerkt als je ouders je in de auto sleuren. Maar volgens hen ben je groot genoeg om te weten dat ze zoiets niet willen, en ze straffen je: voor je naar school vertrekt, laten ze je eerst nog vijf lange minuten in de hoek staan. Tijdens de volgende zes jaar word je wat rebels, en ken je al snel elk hoekje, spleetje en gaatje van de beruchte ‘hoek’. In deze periode leer je ook de computer kennen. Iets waarmee je kan ontspannen na een lange dag. Deze avonden zijn de mooiste in je tot nu toe nog maar korte leven. Het enige wat jammer is, is dat deze avonden zo kort duren, want je ouders zijn er van overtuigd dan 10 jaar oude kinderen om half 9 naar bed moeten.

Na deze lange periode, ga je naar het middelbaar onderwijs. Het verschilt er niet zo veel van het lager onderwijs, zo gauw je eenmaal aan je nieuwe klas, en aan elk uur een nieuwe leerkracht gewend bent. Maar dan... in december... examens! Anderhalve week leren, leren, en nog eens leren. Alsof wij niets anders te doen hebben... En waarvoor? Zodat zij leuk hun rode pen kunnen leegschrijven en ons slechte punten kunnen geven, dat is het liefste wat ze doen. Zo ben ik aanbeland bij de leraren. Ze laten ons de hele dag in de klas onze broek verslijten, en zitten te zeveren over vanalles en nog wat, hoewel ze goed weten dat wij toch niet opletten. Maar dan kunnen ze de volgende les een onverwachte overhoring doen en weer lekker hun rode pen leegschrijven en ons slechte punten geven.

Als we uiteindelijk dan toch het middelbaar onderwijs zijn doorgesparteld, denken we vrij te zijn. Niets is minder waar. Het wordt zelfs nog erger, nu we naar de hoge school/universiteit gaan. Er zijn weliswaar geen onverwachte overhoringen, of tussenexamens meer, maar dat wil ook zeggen dat we op het einde van het jaar alles in een keer vanbuiten moeten leren.

Als we ook dat hebben overleefd, gaan we werken. We zijn volwassen, dus we mogen alles doen wat we niet laten kunnen (uitgezonderd stelen, moorden etc.). We hebben de tijd van ons leven, en ontmoeten zelfs een leuk(e) meisje/jongen. We besluiten om samen te gaan wonen, maar... we hebben geen geld! Je hebt er natuurlijk nooit aan gedacht om te gaan werken, zo lang je nog bij je ouders woont. Dus stel je je dromen maar uit en zoek je een job. Elke dag ’s morgens om 7 uur opstaan, om al om 8 uur op je werk te zijn, en daar te blijven tot 5 uur in de namiddag, het is geen pretje. Maar na een tijdje heb je genoeg geld, en ga je met je vriend(in) op een appartement wonen. Je krijgt kinderen, en gaat er mee spelen, want je herinnert je niet meer hoe erg jij dat vroeger vond. Een mens vergeet de eerste twee jaar van zijn leven gewoon. Als je dat kind genoeg geïrriteerd hebt, gaat dat naar de kleuterschool, en volgt het dezelfde cyclus als jij.

Tegen de tijd dat je dierbare kleine ook volwassen is, ben jij al zo oud, dat je op pensioen gaat. Eindelijk tijd om alles te doen wat ik wil, denk je dan. Maar net als je op weg bent naar het vliegtuig, om met een parachute naar beneden te springen, krijg je een steek in je rug. Je hebt reuma en moet je zo stil mogelijk houden voorlopig. Dan ga je maar op vakantie naar een ver, warm land. Hoe jammer nou toch dat je daar een zonnesteek oploopt, omdat je door je alzheimer vergeten bent dat je je moet insmeren, omdat je je anders verbrandt. Als je dan weer thuis bent, beslis je gewoon wat rustig in je zetel te zitten, tot je oud wordt en sterft. Je kinderen staan te wenen rond je graf, maar jij weet dat het goed is. Genieten van het leven? Vergeet het.