Welkom bij de page van Oli4g!

ik speel vrij regelmatig runescape, als je iemand nodig hebt om te gaan pk'en in f2p, pm me dan , ik heb 70 range, 60 magic dus ik ben een goed team veel rs plezier, , hier is nog een verhaaltje dat een meisje over me schreef:Ik ben nu veertien jaar. Ik hou van jongens. Ik ben vaak verstrooid omdat ik met mijn gedachten ergens anders zit en daarom doe ik veel stommiteiten. Mijn vriendinnen zijn er altijd voor me en ik wil ze dan ook niet kwijt. Naast mijn vrienden hou ik ook van winkelen. Je zou het mijn ‘levensdoel’ kunnen noemen. Als ik ben gaan winkelen voel ik me goed. Mijn tweede passie is Italië. En mijn toekomst? Hij ziet er zo uit. Ik kom binnen in de flat en luister naar mijn voicemail. ‘U hebt één nieuw bericht: ‘Mel? Je bent er niet dus ik spreek maar een bericht in. Ik ga er niet moeilijk over doen, het is uit, het gaat gewoon niet meer. Je hoeft me niet terug te bellen. Doei.’ Wat? Dit kan niet! Ik luister het bericht nog enkele keren en dan zak ik neer op de grond tegen de muur. Even later komt Isabel, mijn huisgenote binnen. ‘Mel! Wat doe jij daar? Wat is er gebeurd?’ ‘Ik ben gedumpt! Voor de zoveelste keer! Ik snap het niet, de jongens liggen aan mijn voeten maar houden kan ik ze niet.’ ‘Ach liefje, trek je er niets van aan. Kom sta snel op, dan maak ik een lekker kopje thee. En vanavond laten we pizza komen en kijken we een film. Laat die jongen toch, hij is je helemaal niet waard.’ De rest van de avond hebben we het heel gezellig samen en ik voel me al stukken beter. De volgende morgen zit ik in mijn kamerjas in de zetel en ik kijk wat MTV. ‘Isabel, weet jij wat ik kan doen vandaag?’ ‘Ik weet het niet, maar ik moet er snel vandoor, het is een drukke dag vandaag op kantoor.’ Hop en ze is verdwenen. Nu zit ik hier alleen, voor de rest van de dag. Zo gaat het elke morgen. Isabel vertrekt naar haar werk en ik blijf achter. De hele dag doe ik niets buiten thuis wat in de zetel hangen, winkelen en telefoneren met mijn moeder of vriendinnen. Ik ben het gewoon beu! Ik verveel me dood en eerlijk gezegd heb ik een beetje schulden. Ik ben de laatste tijd nogal veel gaan winkelen omdat ik me steeds verveelde en aangezien ik sinds enkele weken geen werk heb om geld te verdienen… Maar vandaag ga ik werk zoeken. En deze keer zal ik ervoor zorgen dat ik niet weer meteen ontslagen word. Ik kleed me aan en neem de tram naar de stad. Op de Meir is een interimkantoor. Ik ben er al vaak voorbij gelopen. Ik wandel langs de winkels. Oh wat een kwelling! Ik dwing mezelf vooruit te kijken, maar als ik bij Vero Moda toch even opzij kijk zie ik het mooiste truitje ooit in het etalage hangen. Ach, even binnengaan kan geen kwaad. Gewoon eens kijken en dan weer naar buiten. Als ik binnenkom en door de rekken loop pik ik hier en daar iets leuks mee. Eens snel passen, waarschijnlijk staat het me toch niet mooi. Wauw, dat truitje staat me beeldig! En die broek ook. En nu ik even nadenk, ik kan toch niet in de kleren die ik nu aan heb gaan solliciteren, daarvoor heb ik toch iets chiquer nodig. Dit truitje en die broek zouden perfect zijn. En dan voor de veiligheid misschien dit T-shirt en dat vestje nog. Als ik aan de kassa kom en ik wil betalen met mijn bankkaart blijkt dat er niets meer opstaat. Verdomme! Die schoenen van gisteren was ik helemaal vergeten. Gelukkig heb ik genoeg cash bij me. Dan loop ik rechtstreeks naar het arbeidsbureau. Daar kom ik na een uurtje weer buiten. Ik bel Isabel meteen. ‘Ik heb volgende week een sollicitatiegesprek!’ ‘Waaaat?! Maar dat is geweldig! Oh, Mel! Ik ben zo blij voor je!’ ‘Dank je, ik kom zo naar huis. Dag!’ Zo fier als een gieter loop ik weer naar de tram. Ondertussen droom ik weg. Ik zie het al voor me. Ik met een drukke, leuke job zodat mijn ouders fier op me kunnen zijn. En goedbetaald zodat ik mijn schulden kan afbetalen en onbeperkt kan winkelen. Ik ben zo in mijn gedachten verzonken dat ik plots tegen een man opbots. Ik verlies mijn evenwicht en val in het midden van de Meir gewoon op mijn achterwerk. Ik sta snel op. Ik schaam me dood. Enkele mensen kijken in mijn richting. ‘Oh sorry! Sorry, sorry, sorry. Ik had je niet gezien. Gaat het?’ ‘Eumh ja hoor, alles goed. Alleen mijn voet doet een beetje pijn. Omgeslagen denk ik.’ ‘Kom maar mee met mij, ik woon hier dicht bij.’ De man is heel vriendelijk en vooral erg aantrekkelijk. Hij heeft blauwe ogen en bruine, warrige haren. De volgende morgen word ik niet in mijn eigen bed wakker. Ik heb hoofdpijn: het gevolg van vele drankjes gisterenavond. Mh… Gisterenavond. Eerste praatten we wat met een drankje erbij. Dan zijn we iets gaan eten en ’s avonds hebben we een film gekeken. Later belandden we samen in bed. Hij was goed, heel goed zelfs. De volgende weken ben ik elk weekend bij hem. In de week ga ik werken. Ik ben aangenomen bij de krant en werk nu dus als journaliste. Ik leef in een droom. Ik zit al aan de ontbijttafel wanneer Olivier de keuken binnenkomt. ‘Ik moet je iets vertellen.’ ‘Oh nee, je gaat me dumpen. Ik wist het, zo gaat het nou echt altijd hé.’ ‘Nee, liefje. Ik ga je niet dumpen. Het is goed nieuws. Je weet dat ik eigenlijk Italiaans ben. Ik mag maar een paar maanden per jaar in België blijven. En nu is mijn visum verlopen. Dus, ga je mee?’ ‘Ik? Mee naar Italië? Ik heb altijd al eens naar Italië willen gaan! Natuurlijk ga ik mee. Oh ik hou van je!’ De week daarna zijn we al in Italië. We logeren nog even bij olivier’s ouders totdat zijn huis klaar is. Normaal zou ik maar een week blijven maar ik wil gewoon niet weg, het is hier zo leuk. Toch vertrek ik, ik moet weer naar mijn werk en naar Isabel. De dag van mijn vertrek is aangebroken. Ik heb mijn koffers gepakt en de taxi staat al klaar om me naar de luchthaven te brengen. We nemen afscheid. Ik houd me sterk, maar wanneer ik in de auto zit barst ik in tranen uit. Olivier heeft besloten om in Italië te blijven bij zijn familie en vrienden. Er is niet gezegd dat het nu gedaan is tussen ons, maar we weten allebei dat het zo niet gaat. Met die lange afstand. Enkele uren later kom ik thuis aan. Isabel zit me al op te wachten in de gang. ‘Ik heb je gemist.’ Ik neem haar stevig vast. ‘Ik jou ook liefje. Kom laten we snel naar binnen gaan.’ Ik leg mijn koffer aan de kant en ga met haar naar de woonkamer. We praten bij over mijn tijd in Italië en zij vertelt me alles wat er ondertussen hier is gebeurd. Dan is het tijd om mijn koffer uit te laden. Wanneer ik hem open doe, zie ik een briefje liggen. ‘Wil je met me trouwen?’ ‘Isabel! Isabel! Ik ga trouwen! Kijk! Kijk dan!’ Ik word gek, mijn hart klopt sneller en sneller. Ik moet lachen en er rollen tranen van geluk over mijn wangen. De volgende dag neem ik het eerst volgende vliegtuig naar Italië. De vlucht lijkt uren te duren. Wanneer ik dan eindelijk aankom, staat Olivier me al op te wachten. ‘Buongiorno principessa!’ We vliegen elkaar in de armen. ‘Ja.’ fluister ik zachtjes in zijn oor. Dit had ik nooit durven dromen. Ik, die ga trouwen. Twee maanden later is het zover. We trouwen voor de kerk. Ik helemaal in het wit, daar had ik altijd al van gedroomd. Wanneer we uit de kerk komen, vallen er roze rozenblaadjes over ons heen. We houden een groot feest in een afgehuurd kasteel. Het lijkt wel een sprookje. Al mijn vrienden en familie zijn overgekomen uit België. We dansen en drinken de hele avond lang. Een jaar later zijn we nog altijd gelukkig getrouwd. We wonen in een mooi, groot landhuis aan de kust samen met ons zoontje Alberto. Ondertussen heb ik alweer een dikke buik, binnenkort verwachten we een tweeling. Ik heb hier nu ook werk gevonden als mode adviseuse in een groot winkelcentrum. Ik help de mensen kleding uitkiezen, ik ben er goed in. Waarschijnlijk door al die ervaring die ik vorige jaren opgelopen heb. Natuurlijk winkel ik zelf ook nog vaak maar schulden zijn voor mij verleden tijd.

Terug naar het overzicht van member pages